Konsep Puisi Tradisional
Penulis: Muhammad Al Afzan bin Ali Hussin
Puisi tradisional merujuk
kepada hasil kesusasteraan yang ditulis dalam gaya tertentu dan tanpa menurut
aturan tatabahasa yang sepatutnya. Secara umumnya, puisi sebenarnya tidak
terdiri daripada ayat yang lengkap, melainkan terdiri daripada frasa yang
disusun dalam bentuk baris (Siti Hajar Abdul Aziz, 2011). Lazimnya, puisi
tradisonal merupakan bahasa yang berirama dan apabila dibacakan pembaca akan
merasakan rentaknya. Puisi merupakan karya bercorak bukan naratif. Karya bukan
naratif merupakan hasil sastera yang tidak mengandungi plot. Bahan sastera ini
mengandungi lebih banyak ekspresi pengarang jika dibandingkan dengan
kesusasteraan naratif. Kesusasteraan bukan naratif lahir dalam bentuk puisi.
Puisi tradisional muncul
pada zaman manusia belum mengenal bentuk. Puisi ini dikatakan cerminan
masyarakat Melayu lama kerana menggambarkan masyarakat pada zaman itu yang
statik dan terikat pada adat, peraturan, dan undang-undang yang mesti dipatuhi.
Puisi tradisional mempunyai kalimat yang tidak bebas, iaitu setiap jenis sudah
terikat dengan bentuk dan pola tertentu. Puisi mempunyai bahasa yang indah,
berirama dan mempunyai bentuk tertentu. Puisi merupakan karangan berangkap dan
mempunyai kalimat yang tidak terbatas. Puisi ialah ekspresi daripada pengalaman
imaginatif manusia yang terjelma dan tersusun dalam kata dan bahasa. Penggunaan
bahasa dalam puisi padat dan mempunyai makna yang mendalam dan berkesan.
Penghasilan puisi memerlukan penglibatan emosi seperti perasaan yang sensitif,
pemilihan diksi, rima dan suku kata yang tertentu.
Ulasan
Catat Ulasan